Mężczyzna stratowany przez własne krowy. Ksiądz oddający mocz na wiernych podczas kazania. Pracownik ministerialny popełniający samobójstwo przez skok z okna wieżowca. Co łączy tych ludzi? Wszyscy stali się - pośrednio lub bezpośrednio - ofiarami mgły, która wnikając do organizmu powoduje szaleństwo. W swojej drugiej powieści James Herbert ponownie wystawia na ciężką próbę brytyjskie społeczeństwo, tym razem ubierając apokaliptyczną opowieść w bardziej epicką formę.
Wszystko zaczyna się od bardzo dziwnego wydarzenia. Rankiem w pewnej małej miejscowości na południu Anglii pęka ziemia, otwierając głęboką czeluść i powodując tym samym śmierć wielu ludzi. Jedną z osób, które wpadły w rozpadlinę jest Holman, główny bohater powieści. Próbując ratować swoje życie, zauważa dziwne opary mgły wydostające się z otchłani. Wkrótce wpada w szał i ten stan utrzymuje się przez kilka dni, po czym - zanika. Czym dokładnie jest mgła? Jak można się przed nią uchronić? Czy możliwe, aby za jej powstanie odpowiadała pobliska baza wojskowa? To tylko niektóre z pytań, jakie stawiają sobie bohaterowie powieści. Tymczasem mgła zaczyna przemieszczać się w głąb kraju...
Przyznaję, iż był taki moment, w którym poczułem się rozczarowany fabułą Mgły. Horror opierający się na zgubnych skutkach eksperymentów naukowych to dla mnie zdecydowanie za mało, by uznać książkę za udaną. Tym bardziej, iż w porównaniu z debiutanckimi Szczurami fabuła jest tu bardziej rozwlekła, a portrety psychologiczne - mniej interesujące. Nietrudno też zauważyć, że powieść w dużej mierze oparta jest na identycznym schemacie co debiut Herberta - mgła stanowi początkowo zagrożenie lokalne, z czasem jednak obszar jej oddziaływania powiększa się, co zagraża bezpieczeństwu całego kraju. Jest też w książce taki moment, w którym wydaje się, iż sytuacja została opanowana... czyżby więc powtórka z rozrywki? Niezupełnie, gdyż pewnego dnia, ku zaskoczeniu wszystkich członków sztabu kryzysowego, mgła pojawia się w Londynie. Zaczyna się Armageddon.
To dzięki kapitalnej końcówce Mgła jest powieścią, po którą jednak warto sięgnąć. Dantejskie sceny rozgrywające się w Londynie naprawdę robią wrażenie. Jestem też ciekaw, czy Mgła nie stanowiła istotnego źródła inspiracji dla Stephena Kinga podczas tworzenia Komórki, gdyż podobieństwo między tymi dwiema powieściami w niektórych momentach jest wyraźne. Sam King swego czasu szeroko rozpisywał się o Mgle w swoim Danse Macabre, więc teoria to więcej niż prawdopodobna. I nawet jeśli omawiana tu pozycja nie jest powieścią tak udaną, jak wspomniana wyżej Komórka, to jednak fani horroru, myśląc o mgle, powinni do nazwisk Kinga i Carpentera dopisać Jamesa Herberta.
